In juni 1987 reisde ik naar het zonovergoten Lissabon om deel te nemen aan het Internationale Piano Concours Vianna da Motta. Een pittige wedstrijd, soort Koningin Elisabeth van het Zuiden. Het was mijn eerste internationale concours van dat kaliber: met drie uitgebreide solo voorrondes en twee finale avonden met orkest.
En daar stond ik dan, een 19jarige Bulgaarse tussen de klavierleeuwen van Rusland, Frankrijk, Australië, Duitsland... Tot mijn verbazing bereikte ik de finale. Ik was een van de zes uitverkoren laureaten. Het opdracht voor de eerste finale-avond was een pianoconcert van Mozart met het Gulbenkian Kamerorkest onder leiding van Eduardo Ostergren.
Buiten steeg het kwik boven 35 graden. De stad oogde leeg en verstild. Wij zochten verkoeling in een restaurantje waar men heerlijke vis met frites en verse tomaten gesneden in grote ringen kon eten. Even bijtanken want het concert begon pas om 22 uur.
Eenmaal gearriveerd in Aula Magna, de indrukwekkende concertzaal van de Universiteit van Lissabon, sloegen mijn zenuwen op hol. Vlak voordat ik opkwam, bemoedigde maestro Ostergren mij met de woorden: ‘’Laat je hart zingen!’’
Na afloop van het concours sprak ik met Prof. Paul Badura Skoda, lid van de jury.
Kennelijk was Mozart bij hem in goede aarde gevallen. Hij nodigde mij uit voor een studie in Wenen.
Zo begon het dus, mijn reis door de wereld en de muziek. Met Mozart In Lissabon!
Comments