"Rouwen, zeggen ze, is hard werken. Volgens Martin Walton, hoogleraar geestelijke verzorging,
moet de rouw vloeibaar blijven, zodat je je ertoe kan verhouden."
Deze inleidende woorden van presentator Lex Bohlmeijer (in de Passaggio uitzending van 11 juni jl.) hebben mij geholpen om vorm te geven aan een verlangen. Het verlangen om herinneringen en gedachten over Leo als mens, Tonmeister, muziekmaatje en geliefde te delen in woord, beeld en geluid.
Daarom start ik vandaag met een nieuwe serie artikelen. Ik zou het geen rubriek willen noemen, ook geen column. Het is eerder een poort.
Voor mij zijn schrijven en muziek maken een manier om contact te houden met de overledene. Ze vormen een poort door de tijd heen.
Zeventien ooievaars
Het moet 7 of 8 maart 2020 zijn geweest. We reden in de buurt van het vliegveld bij Lelystad, op weg naar huis. De zon scheen uitbundig, maar het voelde nog kil aan. Toch zag je in de verte al een roestige gloed in de boomkronen.
‘’Kijk nou eens!‘’, riep ik.
Op een weiland naast een boerderijtje, liep een troep ooievaars te pikken in het gras. We stopten. Ik telde er zeventien! De ooievaar brengt baby’s en… geluk, zeggen ze in Bulgarije. Zo véél??
Achteraf bleek dit onze laatste ritje te zijn.
Als ik dat toen had geweten, had ik geen uur meer willen slapen, om niets te missen. Zijn hevige adem 's nachts, de monotone locomotiefachtige brom van de zuurstof-concentrator in het aangrenzend kamertje.
Kon ik maar weer mijn hand op zijn voorhoofd leggen!
Interview voor de Belgische Radio
"Ik ben het geweten van het orkest, zijn eerste publiek."
De bevlogenheid, de ragfijne precisie in de formuleringen, het is Leo ten voeten uit.
Luister hier naar een interview voor de VRT.
In een gesprek met Greet van ’t Veld vertelt Leo over het opnameproces met
"Il Fondamento" o.l.v. Paul Dombrecht voor een CD-project met orkestwerken van Telemann.